Edward Hamerski
(1898-1941) – kierownik Katedry Chorób ZakaĄnych Zwierząt Domowych Akademii Medycyny Weterynaryjnej, zamordowany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich
Marian Hemar
(Jan Marian Hescheles) – autor piosenek „Wesołej Lwowskiej Fali”
Zbigniew Herbert
(1924-1998) – wybitny poeta polski. Uczeń VIII Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego. Po ekspatriacji w 1944 roku do Krakowa studiował polonistykę, malarstwo, prawo i filozofię. Był związany z opozycją demokratyczną. Kandydował do Nagrody Nobla. W dzieciństwie mieszkał w kamienicy przy Łyczakowskiej 55 (tam jest dziś tablica pamiątkowa), póĄniej w domu przy Obozowej 3.
Adam Hollanek
(1922-1998) – poeta i pisarz, założyciel i długoletni redaktor naczelny miesięcznika popularnonaukowego „Fantastyka”. Urodził się we Lwowie 4 paĄdziernika 1922 r. Studiował we Lwowie i na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pisał scenariusze radiowe, powieści fantastyczne, nowele. Był też autorem dwóch tomów wspomnień „Ja z Łyczakowa” oraz „I zobaczyć miasto Lwów”. W 1982 r. założył miesięcznik „Fantastyka”, którego do 1990 r. był redaktorem naczelnym. Następnie związany z „Nową Fantastyką”.
Stefan Kaczmarz
(1895-1940) – matematyk, współpracownik Stefana Banacha, adiunkt Katedry Matematyki Wydziału Mechanicznego Politechniki, wykladał algebrę i szeregi Fouriera. Główną dziedziną jego badań była teoria funkcji rzeczywistych -poświęcił jej około 30 publkacji. Jako porucznik WP dostał się do niewoli sowieckiej. Zamordowany w 1940 roku przez NKWD w Katyniu
Jan Kasprowicz
(ur. 12.XII.1860 we wsi Szymborze koło Inowrocławia, zm. 1.VIII.1926 r. w Zakopanem) – poeta, rektor Uniwersytetu Jana Kazimierza. Pochodził z biednej chłopskiej rodziny. Kształcił się w niemieckich gimnazjach w Inowrocławiu, Opolu i Raciborzu. Maturę zdał w Poznaniu w wieku lat 24. Studiował filozofie i literaturoznawstwo na niemieckich uniwersytetach w Lipsku i we Wrocławiu. Podczas studiów uprawiał publicystykę i poezje, współpracując z różnymi polskimi czasopismami. Za działalność w kółkach socjalistycznych był dwukrotnie aresztowany przez pruska policje i osadzony na pół roku w więzieniu. Po zwolnieniu z więzienia, w wieku 28 lat przeniósł sie do Lwowa, gdzie spędził kolejne 35 lat życia. Zajmował się dziennikarstwem oraz publicystyką społeczną, krytycznoliteracką i teatralną, pracując przez dwa lata w redakcji dziennika „Kurier Polski” i przez kolejne cztery (1902-1906) w redakcji dziennika „Słowo Polskie”. Równoczesnie – niezwykle wydajnie – pracował zarówno naukowo, jak i literacko, tworząc swą wielka poezję. W 1904 roku doktoryzował się na Uniwersytecie Lwowskim na podstawie rozprawy „Liryka Teofila Lenartowicza”. W 1909 roku objął na tym uniwersytecie specjalnie dla niego utworzoną katedrę literatury porównawczej. Jako samouk opanował w stopniu doskonałym klasyczną łacinę i grekę oraz francuski i angielski. Jego dziełem są liczne przekłady i krytyczne wydania wielkich dzieł literatury greckiej (Ajschylos, Eurypides), angielskiej (Szekspir, Marlowe, Byron, Shelley, Keats, Tagore, Swinburne, Wilde i in.), niemieckiej (Goethe, Schiller), francuskiej (Vauvenargues, Bertrand, Rimbaud, Maeterlinck), włoskiej (d”Annunzio), norweskiej (Ibsen), holenderskiej (Heijermans). Kasprowicz był tytanem pracy. Natura obdarzyła go wyjątkowym zdrowiem i silną postawą. Jak pisał o nim Stanisław Lam „Mial w całej swej postaci oryginalność literackiego cygana, ruchliwośc dziennikarza, którym na długi okres zrobiła go konieczność zarobkowania, humor dobrego kompana i – wówczas już – powagę profesorską”. Bywał – z licznym gronem przyjaciół – częstym gościem knjp i winiarni Lwowa, szczególnie zaś upodobał sobie słany skład win i winiarnię Stadtmuellera w Rynku pod numerem 34. Stworzył i opublikował we Lwowie zbiór „Poezje” (1889), poemat „Chrystus” (1890), zbiory: „Z chłopskiego zagonu” (1891) i „Anima lachrymans i inne nowe poezje” (1894), poemat „Miłość” (1895), zbiory: „Krzak dzikiej róży” (1898), „Ginącemu światu” (1901) i „Salve Regina” (1902), zbiory „Ballada o słoneczniku” (1908), „Chwile” (1911), „Księga ubogich” (1916), „Hymny” (1921) i inne. We Lwowie, w roku 1899 przeżył dramatyczne odejście swej drugiej żony – Jadwigi z Gąsowskich – z przygarniętym do mieszkania Stanisławem Przybyszewskim. W 1911 roku ożenił się ponownie ze znacznie młodszą, poznaną we Włoszech, podczas jednej z podróży artystycznych, córką carskiego generała, Marią Bunin. W latach 1921-22 był rektorem Uniwersytetu Jana Kazimierza. W ostatnim dwudziestoleciu swego życia coraz silniej wiązał się z Tatrami. W 1923 roku osiedlił się ostatecznie w willi „Harenda” między Poroninem a Zakopanem, gdzie zmarł 1 sierpnia 1926 roku.
Wojciech Kilar
(ur. 1932) – wybitny współczesny kompozytor, pozostajacy początkowo pod wpływem Bartoka i Strawińskiego, twórca muzyki teatralnej i filmowej m.in. do dzieł Różewicza, wajdy, Zanussiego, Hasa, Kutza, a także do nagrodzonego w 2003 roku Oskarem filmu Romana Polańskiego „Pianista”
Maria Konopnicka z Wasiłowskich
(1842-1910), polska poetka, prozaik, krytyk, publicystka. Uczyła się krótko na pensji sióstr sakramentek w Warszawie, przez całe życie dokształcała się we własnym zakresie. Wychowywała 6 dzieci, utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku. W latach 1877-1890 mieszkała w Warszawie. od 1884 do 1886 redagowała pismo dla kobiet ¦wit.
Od 1890 przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej, współpracując z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyĄnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego ¦ląska i Wielkopolski, a także współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). 1903 otrzymała w darze zakupiony ze składek społeczeństwa dworek w Żarnowcu. 1905-1907 przebywała w Warszawie, organizowała pomoc dla uwięzionych przez władze carskie i ich rodzin.
Debiutowała jako poetka w prasie 1870. Już w pierwszym okresie jej twórczość nabrała dużego znaczenia literackiego i społecznego, np. trzy serie Poezji (1881, 1883, 1887), gdzie znalazły się Obrazki, pełne pochwały wolności i sprzeciwu wobec zła, jak wiersz W piwnicznej izbie. Także poemat filozoficzny Imagina (we fragmentach od 1886, całość 1913), w którym niezadowolenie ze stosunków społecznych prowadzi do buntu.
Już w tym okresie nawiązywała do poezji ludowej, a także do romantyzmu i tradycji biblijnej oraz symbolizmu i parnasizmu, np. w Z mojej Biblii (seria IV Poezji, 1896), w zbiorach Linie i dĄwięki (1897), Italia (1901), Nowe pieśni (1905), Głosy ciszy (1906). Również liczne wiersze dydaktyczne, jak ¦piewnik historyczny (1904), Ludziom i chwilom (1905). Epickie poematy Przez głębinę (1907) i Pan Balcer w Brazylii (1910).
Zmarła 8 X 1910 we Lwowie i tam została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim. Zbiory opowiadań realistyczno-psychologicznych Cztery nowele (1888), Moi znajomi (1890), Na drodze (1893), Ludzie i rzeczy (1898), Na normandzkim brzegu (1904). Szkice reportażowe Za kratą (1886), Obrazki więzienne (1887-1888). Popularne do dziś utwory dla dzieci: O krasnoludkach i sierotce Marysi (1896), O Janku Wędrowniczku (1893), Na jagody (1903).
Krytyka i eseistyka literacka, w wyborze w tomach: Portrety piórem (1898), Mickiewicz, jego życie i duch (1899), Trzy studia (1902), Szkice (1905). Także m.in.: Poezje (tom 1-8 i tom 10, 1916, 1925), Pisma wybrane (tom 1-7, 1951-1952), Nowele (tom 1-3, 1962), Publicystyka literacka i społeczna (1968).
Juliusz Kossak
(1824-1899) znakomity malarz. Urodził się 15 grudnia 1824 roku w Wiśniczu pod Bochnią. Wkrótce po narodzinach Juliusza rodzina Kossaków przenosi się do Lwowa. Tam rozpoczyna naukę. Po ukończeniu szkoły Ojców Bazylianów rozpoczyna studia prawnicze, ale czas wolny poświęca rysowaniu. Odwiedza rozmaite dwory gdzie poznaje życie i obyczaje szlacheckie. Już jako student prawa poznaje tajniki malarstwa w pracowni Jana Maszkowskiego. Okazuje się, że powołaniem Juliusza nie jest adwokatura, lecz malarstwo. Od roku 1844 powstaje wiele interesujących kompozycji z natury, szkiców, karykatur, portretów konnych i scen historycznych. Ulubionym środkiem artysty jest akwarela kombinowana z ołówkiem. Po raz pierwszy Juliusz Kossak pokazał publicznie swoje prace w roku 1847 we Lwowie. W recenzji czytamy: „wśród pięknych talentów objawił się najznakomiciej p. Juliusz Kossak…”. Artysta zmarł 3 lutego 1899 roku.
Wojciech Kossak
(1857-1942) – artysta malarz. Syn Juliusza Kossaka. Urodził się w Paryżu na kwadrans przed północą 31 grudnia 1857 roku. Od dzieciństwa dużo rysuje. Po ukończeniu czwartej klasy gimnazjum w czerwcu 1871 roku zapisuje się do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie. Zostaje uczniem Władysława Łuszczkiewicza (1828-1900). W roku 1873 rozpoczyna naukę w Monachium. W roku 1877 artysta wyjeżdża na pięć lat do Paryża gdzie uczy się u znanych malarzy. Wspólnie z Janem Styką maluje panoramę z okazji stulecia powstania kościuszkowskiego. Panorama, prezentowana w 1894 roku we Lwowie, zostaje entuzjastycznie przyjęta przez publiczność. Powodzenie obrazu przyczynia się do kontynuowania przez Wojciecha Kossaka tego specyficznego rodzaju malarstwa.
Włodzimierz Krukowski
(1887-1941) – profesor elektrotechniki Politechniki Lwowskiej, kierownik Katedry Pomiarów Elektrotechnicznych PL, od 1939 roku prorektor Politechniki, zamordowany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich
Jacek Kuroń
polityk Unii Wolności, w czasach komuny działacz „czerwonego harcerstwa”, póĄniej opozycji demokratycznej, założyciel KOR, urodzony we Lwowie, tam też spędził dzieciństwo (znany z kontrowersyjnych wypowiedzi na tematy lwowskie „[…]cieszę się, że Lwów jest ukraiński”[…], fragment wypowiedzi w Gazecie Wyborczej 22.05.2002 w sprawie Cmentarza Orląt: […]”Nie proponuję, aby zburzyć ten panteon, juz nic nie burzmy, ale spróbujmy zrozumieć się wzajemnie. Spróbujmy sobie wyobrazić, że taki panteon stoi w Przemyślu i jest on upamiętnieniem zwycięstwa oręża ukraińskiego! Jeśli już coś chcemy dopisywac, to może strona polska zgodziłaby się napisać w dwóch językach: Bohatersko poległym w walce o niepodległą Polskę…Ukrainę… w bratobójczej walce.[…]”
Stanisław Lem
urodzony w 1921 roku we Lwowie, tamże spędził dzieciństwo i młodość, studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu, współczesny pisarz science-fiction (także powieść biograficzna o lwowskich latach: „Wysoki Zamek”).
Ignacy Łukasiewicz
aptekarz lwowski, chemik, wynalazca m. in. pierwszej w świecie lampy naftowej i procesu destylacji ropy naftowej
Kornel Makuszyński
(ur. 8.I.1884 r. w Stryju, zm. 31.VII.1953 r. w Zakopanem) – pisarz, autor „Przygód Koziołka Matołka”, „Szatana z VII klasy”, „Szaleństw panny Ewy” i wielu innych powieści. Był synem drobnego urzędnika wojskowego. Kształcony krótko w Przemyślu, uczęszczał do IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Wynajmował skromną kwaterę u lwowskiego asenizatora i hycla (który łapał bezpańskie psy) Siegla na Kleparowie, poniżej Góry Stracenia. W wieku 14 lat zaczął pisać wiersze. Ich pierwszym recenzentem w cukierni na Skarbkowskiej 11 był – owiany już poetycką sławą – Leopold Staff. Makuszyński bardzo kochał teatr. Imał sie więc różnych, nie zawsze legalnych sposobów, by dostać się na spektakle. Z czasem dzięki mistrzowskiej grze w bilard w jednej z lwowskich knajp wygrywał pieniądze, które wystarczały mu na normalny bilet do teatru. Pierwsze wiersze publikował w dzienniku „Słowo Polskie” mając 16 lat. Od roku 1904 był członkiem redakcji tego dziennika, zajmując sie recenzjami teatralnymi. Przez dłuższy czas przebywał w Paryżu na studiach teatralnych i literackich. Zwiedził Rosję, Niemcy, Włochy, Szwajcarię, Belgię, Holandię i Anglię. Felietonowe sprawozdania z podróży ukazały sie w wydaniu książkowym. W 1907 r. wydał pierwszy tom poezji „Połów gwiazd”, następnie zaś książki: relacje z podróży: „W kalejdoskopie” i „Harzreise”, „Romantyczne historie”, „Rzeczy wesołe”, recenzje tatralne „Dusze z papieru”, „Awantury Arabskie” i szereg książek dla dzieci pisanych od 1912 roku, począwszy od „Szewca Kopytko i Kaczora Kwaka”. Kornel Makuszyński żył, działał i tworzył we Lwowie do połowy 1915 roku, kiedy to – podobnie jak Leopold Staff a także tysiące innych mieszkańców okupowanej przez Rosjan stolicy Galicji, został ewakuowany w głąb rosyjskiego cesarstwa. Zupełnie przypadkowo zatrzymał się w Kijowie, gdzie żyło wielu Polaków. Został tam prezesem miejscowego Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich oraz kierownikiem literackim kijowskiego Teatru Polskiego. Do Polski wrócił po zakończeniu wojny w roku 1918, lecz podobnie jak Staff – nie do Lwowa, lecz do stolicy. Za swoją twórczość „pisarz ze słońcem w herbie” otrzymał członkostwo Polskiej Akademii Literatury, państwową nagrodę literacką, nagrodę PAL „Złoty Wawrzyn” i honorowe obywatelstwo Zakopanego. W Zakopanem przebywał bardzo chętnie i często, tam też zmarł i został pochowany na starym cmentarzu na Pęksowym Brzyzku.
Stanisław Mazur
(ur. 1905 we Lwowie , zm. 1981 w Warszawie)- wybitny matematyk, docent UJK i docent w Katedrze Matematyki Wydziału Inżynierii Lądowej, następnie profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek PAU, członek rzeczywisty PAN. Najbliższy współpracownik prof. Stefana Banacha. Współtwórca lwowskiej Szkoły Matematycznej.
Ignacy Mościcki
(ur. 1867-Mierzanów – zm. 1946 -Versoix )- profesor chemii fizycznej i elektrochemii technicznej, przedwojenny Prezydent RP w latach 1926-1939, profesor chemii Politechniki Lwowskiej, rektor PL w latach 1925-1926, wybitny chemik, twórca nowoczesnych Zakładów Azotowych w Mościcach pod Tarnowem.
Władysław Nikliborc
(1899-1948) – matematyk, docent Wydziału Ogólnego Politechniki, wykładał równania różniczkowe i geometrię różniczkową. Jego spuścizna naukowa obejmuje rachunek wariacyjny, mechanikę teoretyczną, teorię potencjału i teorie cieczy wirującej. W 1937 r. przeniósł się jako prof. nadzwyczajny na Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej, lata II wojny przeżył we Lwowie, po wojnie na uczelniach warszawskich (Politechnika, Uniwersytet). Zmarł tragicznie w szoku spowodowanym aresztowaniem 1.III.1948 r.
Julian Konstanty Ordon
(1810-1886), uczestnik powstania listopadowego, oficer w służbie piemonckiej, tureckiej i włoskiej, garibaldczyk. W powstaniu listopadowym walczył w 4. baterii artylerii konnej pod Dobrem, Wawrem, Grochowem, Dębem Wielkim i Iganiami, Tykocinem, Złotoryją i Ostrołęką. Podczas obrony Warszawy komendant reduty na Woli, nazwanej póĄniej przez A. Mickiewicza Redutą Ordona.
Od 1833 przebywał w DreĄnie, następnie w Londynie. Ok. 1840 wstąpił do wolnomularstwa angielskiego, a w paĄdzierniku 1847 do polskiej loży narodowej w Londynie. Związał się z Polskim Towarzystwem Demokratycznym. W 1848 wyjechał do Mediolanu chcąc wstąpić do legionu Mickiewicza. ¬le przyjęty, ostatecznie znalazł się w Legii Lombardzkiej.
W paĄdzierniku 1848 wstąpił do armii sardyńskiej, gdzie służył do 1855. Jesienią 1856 wyjechał do Francji i osiadł w Paryżu. W 1858 otrzymał posadę profesora języków nowożytnych w Kolegium Rządowym w Meaux. Od 1860 w oddziałach G. Garibaldiego, następnie w armii włoskiej do 1867. Popełnił samobójstwo.
Po samobójczej śmierci we Florencji Lwów sprowadził jego zwłoki i uroczyście pochował na Łyczakowie wystawiając piękny pomnik w Alei Zasłużonych.
Władysław Orlicz
matematyk, docent UJK, adiunkt Katedry Matematyki Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej, od 1937 roku profesor UAM w Poznaniu, członek rzeczywisty PAN. Najwybitniejszy uczeń i kontynuator myśli Stefana Banacha. Rozwinął idee Banacha, wprowadzając nowe pojęcia i metody. Wykształcił wielu uczniów, którzy jako profesorowie i docenci prowadzą działalność naukową i dydaktyczną.
Józef Maksymilian Ossoliński
twórca i fundator Ossolineum – we Lwowie ulokował swoje zbiory biblioteczne i ofiarował je narodowi polskiemu
Ignacy Jan Paderewski
pianista, kompozytor, premier rządu RP
Jan Parandowski
(1895-1978), polski prozaik, eseista i tłumacz. Ukończył gimnazjum klasyczne we Lwowie, 1913 rozpoczął studia w zakresie archeologii i filologii klasycznej na tamtejszym uniwersytecie, przerwane w czasie I wojny światowej z powodu internowania w Rosji, kontynuowane od 1920. 1922-1924 kierownik literacki w wydawnictwie A. Altenberga, gdzie uruchomił serię przekładów z literatur klasycznych. 1924-1926 odbył podróże studyjne do Grecji, Francji i Włoch. Od 1929 w Warszawie.
Od 1933 prezes polskiego PEN-Clubu, którą to funkcję pełnił (z przerwą w okresie wojny) do 1978. W czasie okupacji brał udział w konspiracyjnym życiu kulturalnym. 1945-1948 wykładowca Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1962 wiceprzewodniczący międzynarodowego PEN-Clubu.
Znawca i popularyzator kultury i literatury starożytnej, w których poszukiwał harmonii postaw – kontemplacyjnej i witalistycznej. Był także gorącym zwolennikiem renesansowego humanizmu.
Ważniejsze dzieła: Mitologia (1924) oraz popularne adaptacje eposów Homera Wojna trojańska (1927) i Przygody Odyseusza (1935) upowszechniające wiedzę o starożytności. Uznanie zdobył zbiór Eros na Olimpie (1924), opowieść Dysk olimpijski (1933, brązowy medal na Olimpiadzie w Berlinie 1936). Relacje z podróży, m.in.: Rzym czarodziejski (1924), Dwie wiosny (1927), Podróże literackie (1958).
Szkice i eseje, np.: Odwiedziny i spotkania (1934), Alchemia słowa (1951), Z antycznego świata (1958), Godzina śródziemnomorska (1956), Akacja (1967), Wspomnienia i sylwety (1960) – w wyborze Szkice seria I – II (1953-1968). Głośna powieść o kryzysie światopoglądowo-religijnym młodego człowieka – Niebo w płomieniach (1936), której kontynuacją jest Powrót do życia (1961), obrazki wspomnieniowe Zegar słoneczny (1953).
Także przekłady: Odysei Homera (prozą, 1953), O wojnie domowej Cezara, Życia Karola Wielkiego Einharda. Ponadto: Pisma wybrane (1955), Dzieła wybrane tom 1-3 (1957).
Jakub Parnas
(1884-1949) – światowej sławy uczony lwowski (doktor honoris causa paryskiej Sorbony), pionier polskiej biochemii, twórca lwowskiej szkoły biochemicznej. Profesor chemii lekarskiej na UJK w latach 1921-1941, w latach 1943-1949 dyrektor Wydziału Chemii i Filozofii ANM ZSRR w Moskwie. Aresztowany przez NKWD zmarł w tym samym dniu w więzieniu. Prowadził badania naukowe w zakresie przemian tkankowych i komórkowych. Pierwszy zastosował izotopy w badaniu procesów biologicznych. W okresie pierwszej okupacji sowieckiej współpracował z okupantami, co spotkało się z potępieniem przez społeczeństwo polskie. Jego syn przeszedł chwalebnie szlak bojowy z II Korpusem gen. Andersa.
Józef Piłsudski
Naczelnik Państwa – mieszkał i działał we Lwowie w latach 1908-1914, tu organizował pierwsze Drużyny Strzeleckie
ks. Janusz Popławski
(1922-2002) – kapłan Archidiecezji Lwowskiej, kapelan Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich, prezes Oddziału Warszawskiego TMLiKPW, a przede wszystkim gorliwy, tryskający energią i patriotyzmem duszpasterz, obdarzony wielka charyzmą w obcowaniu z kudĄmi, zwłaszcza z młodzieżą i harcerzami, bez reszty oddany sprawom Kresów. Urodził się 29 stycznia 1922 w rodzinnym majatku w Juśkowcach na pograniczu Podola i Wołynia. Po ukończeniu 10. roku życia oddany został na naukę do Lwowa. Mieszkał tam w słynnej bursie Abrahamowiczów na Wzgórzach Wuleckich, Zakładzie Wychowawczym prowadzonym początkowo przez wychowawców świeckich, aod 1935 roku przez Księży Salezjanów. Uczęszczał do IV Gimnazjum im. Jana Długosza na ul. Nikorowicza (obok gmachu Politechniki). OKres wojny spędził w kraju, studiując teologię w Seminarium Duchownym w Czerwińsku i Krakowie oraz filologię polską na UJ. Wyświęcony w 1948 roku przez arcybiskupa Eugeniusza Baziaka pracował w różnych placówkach szkolno-wychowawczych, prowadzonych przez Salezjanów (Oświęcim, Ostrzeszów, Częstochowa). Od 1955 roku przez 8 lat pracował w parafii ¦więtej Rodziny w Pile, od 1963 roku zaś w skrawku Archidiecezji Lwowskiej z siedzibą w Lubaczowie – jako wikariusz w Oleszycach i Ciechanowie, zorganizował od podstaw nową parafię w Dachniowie i przez 1,5 roku przebywał w Baszni Dolnej. W 1985 roku z uwagi na pogarszający się stan zdrowia przeszedł na emeryturę. Po krótkim pobycie w GnieĄnie aż do śmierci przebywał w Laskach k. Warszawy, gdzie został pochowany na tamtejszym skromnym cmentarzu.
Wojciech Pszoniak
aktor współczesny, urodził się 2.V.1942 r. we Lwowie i mieszkał przez pierwsze dwa lata swego życia na ul. Dwernickiego. Wiele świetnych ról filmowych i teatralnych, m.in. w „Ziemi obiecanej” Wajdy. Od lat 80-tych mieszka i pracuje w Paryżu.
Witold Pyrkosz
aktor współczesny, urodził się Krasnymstawie 24.XII.1926 roku (po kilku dniach przywieziony do Lwowa i tu zapisany z miejscem urodzenia: Lwów i datą 1.I.1927).