Eugeniusz Romer
(ur. 3.II.1871 r. we Lwowie, zm. 28.I.1954 r. w Krakowie) – zasłużony kartograf, nauczyciel szkół średnich we Lwowie, następnie profesor UJK. Członek PAU i PAN. Autor bardzo wielu prac naukowych. Uczestniczył w wielu ekspedycjach naukowych (Alpy, Indie, Japonia), brał udział w działalności stowarzyszeń geograficznych. W 1916 roku wydał „Geograficzno-statystyczny atlas Polski” – epokowe dzieło mające wielki wpływ na kształtowanie granic porozbiorowej Polski. Z tej racji jako ekspert strony polskiej brał udział w rokowaniach pokojowych po zakończeniu I wojny światowej w Paryżu (1918) i Rydze (1921). Po wojnie ekspatriował się ze Lwowa do Krakowa.
Adam Sapieha
(1828-1903) – książę, syn Leona, polityk i działacz narodowy i społeczny, zwany „Czerwonym księciem”. Uczestnik powstania 1863 r. Prezes Wystawy Krajowej we Lwowie 1894 r.
Leon Sapieha
(1803-1878) – książę, działacz narodowy i spłeczny. Uczestnik powstania 1863 roku, po skonfiskowaniu dóbr w zaborze rosyjskim zakupił Krasiczyn i inne majątki w Ziemi Przemyskiej oraz na Podolu. Marszałek Sejmu Krajowego we Lwowie, pionier kolejnictwa i kas oszczędności w Galicji. Zbudował pałac przy Kopernika 38 we Lwowie. Jego imieniem nazwano ulicę (1866, wcześniej Nowy ¦wiat) we Lwowie, przy której znajduje się m.in. gmach główny Politechniki
Adam Stefan Sapieha
(urodzony w 1867 r. w Krasiczynie, syn „czerwonego księcia”, zmarł w 1951 r. w Krakowie), dr prawa UJ, święcenia kapłańskie w 1893 r. we Lwowie, kanonik kapituły lwowskiej, wikariusz oarafii św. Mikołaja we Lwowie, od 1912 r. książę-biskup krakowski, od 1925 r. arcybiskup-metropolita krakowski, od 1946 roku kardynał. Gorący, nieugięty patriota, jeden z współtwórców Rady Głównej Opiekuńczej w czasie II wojny światowej.
Bruno Schultz
(1892-1942) – pisarz, malarz, pedagog. Ur. w Drohobyczu, pochodził z rodziny żydowskiej, głęboko zakorzeniony w kulturze polskiej. Szkoły w Drohobyczu, nieukończone studia architektoniczne we Lwowie i Wiedniu. Do II wojny światowej pracował jako nauczyciel rysunku w gimnazjum drohobyckim. Zarazem malował, rysował i tworzył dzieła literackie, m.in. „Sklepy cynamonowe” i „Sanatorium pod Klepsydrą”. Podczas okupacji niemieckiej przebywał w getcie, a na zamówienie Niemca F.Landaua wykonywał malowidła ścienne w jego mieszkaniu i biurze. W czasie pogromu został zastrzelony przez gestapowca.
Władysław Sikorski
absolwent Politechniki Lwowskiej, generał, premier rządu RP i Wódz Naczelny w czasie II wojny światowej
Maksymilian Siła-Nowicki
(1826-1890) – nestor polskiej zoologii. Gimnazjum ukończył we Lwowie. Pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Brodach, Samborze i we Lwowie. Doktorat z filozofii uzyskał we Lwowie w 1863 roku i w tym roku został powołany na katedrę w Uniwersytecie Jagiellońskim. Rezultatem pracy naukowej Nowickiego w okresie lwowskim sa notatki o chrząszczach wschodniej Galicji – trzystustronicowe dzieło stanowiące wykaz motyli tego regionu, podstawy polskiego nazewnictwa motyli.
Stanisław Skarbek
hrabia, fundator ogromnego teatru dramatycznego we Lwowie
Piotr Skarga
słynny kaznodzieja, jezuita, wykładowca kolegium jezuickiego we Lwowie
Franciszek Smolka
(1810- 1899) – syn przybyłego do Galicji z Prus Niemca Vinzenza Schmolke i Wegierki Anny Nemeth, z wykształcenia prawnik, członek konspiracyjnej polskiej patriotycznej organizacji – Węglarstwa Polskiego, póĄniej Stowarzyszenia Ludu Polskiego, aresztowany przez Austriaków i – jako szczególnie niebezpieczny wróg monarchii austriackiej – osadzony w słynnym lwowskim więzieniu „u Karmelitów”, skazany na karę śmierci, ułaskawiony, brał czynny udział w wiedeńskiej rewolucji 1848 roku. Przez nastepne kilkanaście lat we Lwowie pod stałym nadzorem policyjnym Od 1861 roku – po wprowadzeniu w Austrii rządów konstytucyjnych – poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego, rok póĄniej poseł do parlamentu w Wiedniu. Przez 12 lat (1881-1893) prezydent Izby Poselskiej austriackiej Rady Państwa. Inicjator i aktywny uczestnik budowy Kopca Unii Lubelskiej w 300 rocznicę zawarcia Unii Lubelskiej. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.
Leopold Staff
(ur. 14.XI.1878 r. we Lwowie, zm. 31.V.1957 r. w Skarżysku-Kamiennej) – poeta -pochodził z rodziny lwowskich kupców wywodzących się ze ¦ląska Cieszyńskiego. Jego ojciec, Franciszek, był Czechem, matka zaś pochodziła z niemieckiej rodziny Fuhrherrów. Rodzice poety osiedlili się na stałe we Lwowie w roku 1870. Mieszkali z sześciorgiem dzieci w domu przy ulicy Skarbkowskiej 11. Rodzice Leopolda byli cukiernikami. W 1897 roku Leopold Staff zdał maturę w lwowskim piatym gimnazjum klasycznym i rozpoczął doradzone mu przez ojca studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Lwowskiego. Zniechęcony do prawniczo-administracyjnych zagadnień Staff napisał w czasie praktyki u jednego z lwowskich prawników cykl sonetów zatytułowany „Sny o potędze” i w końcu zmienił kierunek studiów, przenosząc się na filozofię i romanistykę. Uczęszczał też na wykłady polonistyczne. Od wydania własnym sumptem w 1901 roku „Snów o potędze” co roku ukazuje się nowy tomik wierszy Staffa. Młody poeta bywał częstym gościem w willi „Zaświecie”, posiadłości poetki Maryli Wolskiej, córki narzeczonej Artura Grottgera, Wandy Monne w pobliżu lwowskiej Cytadeli. W latach 1900-1905 w domu tym zbierali sie tzw. „Płanetnicy”: gospodyni „Zaświecia” Maryla Wolska, Józef Ruffer, Antoni Mueller, Ostap Ortwin i Leopold Staff. Podczas pierwszej wojny światowej, w czerwcu 1915 roku, podczas rosyjskiej okupacji Lwowa, wraz z innymi mieszkańcami Lwowa, Staff został ewakuowany w głąb Rosji. W Charkowie na Ukrainie spędził kilka ciężkich, wojennych lat. Pod koniec 1918 roku powrócił do niepodległej juz POlski, nie do Lwowa jednak, a do Warszawy, gdzie spędził kolejne prawie 40 lat swego życia.
Hugo Steinhaus
(1887-1972) – wybitny matematyk, współpracownik Stefana Banacha, kierownik Oddziału B Zakładu Matematycznego UJK, współtwórca lwowskiej szkoły matematycznej. Słynne prace Steinhausa dotyczą szeregów Fouriera, rozwinięć ortogonalnych, operacji liniowych, teorii prawdopodobieństwa, teorii gier, zastosowań matematyki w biologii, medycynie, elektrotechnice, prawie. Jest autorem słynnych powiedzeń i myśli, zebranych m.in. w kapitalnym „Słowniku racjonalnym”. W czasie wojny ukrywał się na wsi pod rodzinnym Jasłem, po wojnie profesor Uniwersytetu Wrocławskiego.
Jan Styka
malarz, autor m.in. lwowskiej Panoramy Racławickiej, obecnie eksponowanej we Wrocławiu
Karol Szajnocha
(ur. w 1818-zm.w 1868 r.) – syn zniemczonego Czecha, płomienny polski patriota i działacz niepodległościowy, samouk, pisarz (z jego monumentalnych dzieł historycznych poświęconych m.in. Bolesławowi Chrobremu, Władysławowi Łokietce, królowej Jadwidze i Władysławowi Jagielle,itd. korzystał m.on. Henryk Sienkiewicz pisząc Trylogię), historyk, kustosz i dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich (inicjator i wydawca pomnikowego dzieła Monumenta Poloniae Historica, redaktor „Biblioteki Ossolińskich”) – pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.
Witold Szolginia
(ur. 11.III.1923 r. we Lwowie, zm. 30.VI.1996 r. w Warszawie) – architekt, autor wspaniałych książek i radiowych gawęd o Lwowie Od urodzenia aż do expatriacji ze Lwowa w 1946 roku mieszkał na ulicy Łyczakowskiej 137, w „Domu pod Żelaznym Lwem”. Chodził do Szkoły Powszechnej Męskiej im. św. Antoniego na ul.Głowińskiego (1929-35), następnie zaś do VI Państwowego Gimnazjum im. Staszica na Łyczakowskiej 37. (1935-39). Po wkroczeniu Sowietów we wrześniu 1939 roku kontynuował edukację w tzw. Szkole ¦redniej nr 12. Ukończył ją z wynikiem celującym w czerwcu 1941 roku, tuż przed wkroczeniem Niemców do Lwowa. Podczas okupacji niemieckiej zajmował się sprzedażą gazet, pracował też jako goniec w urzędzie skarbowym. Po powtórnym wejściu Sowietów do Lwowa w 1944 roku rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej. Po ekspatriacji w 1946 roku studia te kontynuował na Politechnice Krakowskiej. Ukończył je w 1950 roku zdobywając tytuł magistra inżyniera architekta. Pracował w swoim zawodzie ponad 40 lat, osiągając stanowisko docenta w Instytucie Kształtowania ¦rodowiska w Warszawie. Prowadził prace badawcze, odniósł też wiele sukcesów w działalności popularyzatorskiej z dziedziny urbanistyki, architektury i budownictwa.
Przede wszystkim jednak zasłużył się swojemu ukochanemu nade wszystko rodzinnemu miastu, pisząc zarówno w bałaku, jak też literackiej polszczyĄnie liczne piękne wiersze o Lwowie i Lwowiakach (zebrane w tomy: „Krajubrazy syrdeczny”, „Semper fidelis”, „Kwiaty lwowskie”), jak też piękne wspomnienia począwszy od „Domu pod żelaznym lwem” wydanego w 1971 roku przez PAX aż po cykl książek zatytyłowany „Tamten Lwów” (z którego obficie czerpię wszelkie wiadomości o Lwowie także na tej stronie!), którego zdążył napisać 8 tomów: 1. Oblicze miasta, 2. Ulice i place, 3. ¦wiątynie, gmachy, pomniki, 4. My, Lwowianie, 5. Życie miasta, 6. Rozmaitości, 7. Z niebios nad Lwowem, 8. Arcylwowianie, a także „Pudełko lwowskich wspomnień pełne”. Był niezmordowanym autorem gawęd o Lwowie. Przez kilka lat, aż do śmierci, w każdy niedzielny poranek radiowa „Trójka” nadawała jego piękne 10-minutowe gawędy zatytułowane „Krajobrazy serdeczne”. Był także autorem wspaniałych grafik i niezmordowanym kolekcjonerem leopolianów, które dały początek „Kolekcji Leopolis” w warszawskim Muzeum Niepodległości.
W jego warszawskim mieszkaniu spotykała się od lat diaspora lwowska z Kazimierzem Wajdą – niezapomnianym „Szczepciem” z Wesołej Lwowskiej Fali, jego szkolnym przyjacielem Andrzejem Hiolskim, Adamem Hollankiem, Janem Parandowskim, Jerzym Janickim itd.
Uznawano go za lwowskiego „guru”, chodzącą encyklopedię Lwowa, zawsze dokładnego i nieomylnego w sprawach lwowskich, a przy tym człowieka o niezwykłej szlachetności, uczciwości i etycznej czystości .
Edward Rydz ¦migły
marszałek Polski, studiował we Lwowie
ks.Józef Teodorowicz
(1864-1938)- ostatni przedwojenny arcybiskup ormiański Lwowa, patriota, uczony, społecznik, kaznodzieja, poseł i senator RP. Jego rodzice – Grzegorz (Kirkor) i Gertruda z Ohanowiczów – wywodzili się z ormiańskiej szlachty z Wołoszczyzny. Młodośc spędził w Stanisławowie – tam ukończył gimnazjum. Wcześnie stracił ojca i rodzeństwo z powodu nieuleczalnej wówczas gruĄlicy – było to powodem poważnego kryzysu światopoglądowego. Po wstąpieniu na wydział prawa uniwersytetu w Czerniowcach utracił całkowicie wiarę, co stanowiło wielki wstrząs dla jego matki i umierającej na gruĄlicę siostry Katarzyny – pensjonarki Niepokalanek w Jazłowcu. W 1883 roku przerwał jednak nieoczekiwanie studia prawnicze w Czerniowcach i przeniósł się na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Lwowskiego. W legendzie rodzinnej twierdzono, że stało się to za sprawą modłów matki i umierającej siostry). W 1887 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Izaaka Mikołaja Issakowicza, słynnego juz wówczas genialnego krasomówcy-kaznodziei. Był duszpasterzem w Stanisławowie, póĄniej w Brzeżanach. Dał się poznać jako gorliwy kapłan, wyczulony na krzywdę ludzką, spieszący z materialną i moralną pomoca potrzebującym. W 1897 roku został powołany na kanonika gremialnego Lwowskiej Kapituły Ormiańskiej. Założył kilka czasopism katolickich („Ruch katolicki”, „Przedświt”), publikował artykuły, w których wykazywał niezwykłe zdolności publicystyczne i literackie. W 1901 roku, po śmierci arcybiskupa Issakowicza, w wieku 37 lat został wybrany na metropolitę ormiańskiego Lwowa. Tak jak inni lwowscy Ormianie, był gotów dla swej ojczyzny – Polski – z wyboru oddać mienie, zdrowie, a nawet życie. Dał wiele przykładów bezgranicznego poświęcenia dla sprawy polskiej. W czasie I wojny światowej z godnością sprzeciwiał się zarówno Rosjanom (którzy w 1914 roku zajęli Lwów i uwięzili metropolitę grekokatolickiego Andrzeja Szeptyckiego oraz wywieĄli tysiące ludzi), jak też Austriakom, którzy w ramach odwetu publicznie wieszali tysiące Polaków i Ukraińców. Piętnował w artykułach i kazaniach gwałty soldateski niemieckiej, uwięzienie J. Piłsudskiego i internowanie legionistów polskich. Z trybuny parlamentarnej w Wiedniu, gdzie był posłem, demaskował hipokryzję Austriaków i Niemców wobec Polaków, wcielanych do armii zaborczej i wywożonych na roboty przymusowe. W czasie walk polsko-ukraińskich w 1918 roku stanął jednoznacznie po stronie polskiej. W jednym z kazań oświadczył, że Ukraińcom „nie wolno było skrycie i znienacka ugodzić w twierdzę katolickiej i polskiej kultury, jaką był Lwów. Nie wolno nikomu – patrząc na kościół Mariacki – zawołać: Wezmę sobie tę świątynię, gdyż przed wiekami grunt, na którym była wzniesiona, do członków mojej rodziny należał. I jak dziś nikt nie sięgnie po Berlin, dlatego iż tam kiedyś słowiańskie były ziemie, tak nikt prawa nie ma sięgnąć po Lwów dlatego, iz kiedyś Ruś tu się rozciągała”. W okresie międzywojennym był posłem na Sejm Ustawodawczy. Walczył o interesy polskie na arenie międzynarodowej o ¦ląsk, Wilno i Gdańsk. Doprowadził do wspaniałej renowacji katedry ormiańskiej we Lwowie, jedynego zabytku tego typu w Europie. Prace prowadził przez 25 lat zatrudniając przy tym wybitnych architektów i malarzy (Józefa Mehoffera, Witolda Minkiewicza, Jana Henryka Rosena – twórcę fresków). W 1923 roku na wyraĄne zalecenie Stolicy Apostolskiej wycofał się z działalności politycznej, koncentrując się na pracy duszpasterskiej i literacko-naukowej. Zmarł 4 grudnia 1938 roku, pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa, w czasie pierwszej okupacji sowieckiej w 1939 roku potajemnie przeniesiono jego zwłoki do katedry ormiańskiej.
Maksymilian Thullie
(1853-1939) – inżynier budowy mostów, od 1893 profesor Politechniki Lwowskiej. Po I wojnie współorganizator Politechniki Warszawskiej, od 1923 r. senator RP. Wydał 22 podręczniki ze statyki budowli, teorii i budowy mostów, oraz 250 prac z mechaniki budowli, mostownictwa i konstrukcji żelbetowych. Zmarł 1.IX.1939 r. we Lwowie.
Stanisław Ulam
(1909-1984) – wybitny lwowski matematyk. Absolwent i doktor nauk technicznych Politechniki Lwowskiej. Uczeń Stefana Banacha, Kazmierza Kuratowskiego i fizyka Wojciecha Rubinowicza. PO doktoracie (1932) wyjechał do USA na zaproszenie Johna von Neumanna. Jeden z twórców pierwszej bomby wodorowej (wieloletni pracownik naukowy ośrodka badań nuklearnych w Los Alamos). Utrzymywał stałe kontakty z matematykami w kraju.Profesor Harvard University i wykładowca w Columbia University. W dorobku naukowym ma prace z teorii mnogości, teorii funkcji rzeczywistych, fizyki matematycznej i rachunku prawdopodobieństwa.
Kazimierz Wajda
legendarny „Szczepcio” z „Wesołej Lwowskiej Fali”
Jerzy Julian Węgierski
(ur. 13.II.1915 r. we Lwowie) – jeden z dowódców konspiracji lwowskiej podczas II wojny światowej. Aresztowany w 1945 roku przez NKWD, skazany na 10 lat łagrów, wrócił do Polski dopiero w 1955 roku.
Uczeń IV Gimnazjum im. Jana Długosza (matura w 1932 roku), absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej z 1938 roku, asystent tej uczelni w latach 1937-38. Ewakuowany do Lwowa z Zakopanego, gdzie pracował tuż przed wojną, był we wrześniu 1939 roku podczas obrony miasta w Obywatelskiej Straży Bezpieczeństwa. Podczas pierwszej okupacji sowieckiej krótki czas pracował jako asystent w Lwowskim Instytucie Politechnicznym, skąd został usunięty pod zarzutem antysemityzmu. Następnie pracował jako majster, a póĄniej geodeta przy budowie drogi Przemyśl-Lwów-Złoczów. Podczas okupacji hitlerowskiej pracował na budowie tej drogi jako inspektor nadzoru, póĄniej zaś jako inżynier w Urzędzie Budowy Dróg. Od sierpnia 1942 roku członek AK, organizował i dowodził rejonem wiejskim IV (Winniki) Dzielnicy Wschodniej Inspektoratu Lwów-miasto. Od kwietnia 1944 roku organizował 2 pluton oddziału leśnego 14. pułku ułanów AK na terenie podlwowskiego przysiółka Druga Wólka. Na czele tego oddziału, rozbudowanego do szwadronu, brał udział w akcji „Burza” w dniach 22-27.VII. 1944 r, osłaniając walczące we Lwowie oddziały sowieckie i AK przed znajdującymi się na przedpolu Lwowa oddziałami niemieckimi. Podczas drugiej okupacji sowieckiej, od sierpnia 1944 roku pracował jako inżynier we Lwowie przy odbudowie lotniska i mostów. Po zejściu do podziemia był w organizacji „Nie” oficerem informacyjnym dzielnicy wschodniej. Zdradzony, aresztowany przez NKWD 14.II.1945 r., po ciężkim śledztwie w więzieniu przy ul. Łąckiego, został we wrześniu 1945 skazany na 10 lat obozów. Przebywał w obozach na środkowym Uralu, od 1952 roku w Saratowie, w ostatnim okresie – po buncie w obozie w Ekibastuzie – w więzieniu i w karnym obozie w Dżezkazganie w Kazachstanie – do 1954 roku. Administracyjnie skazany na dożywotne zesłanie, w ramach repatriacji powrócił do PRL w końcu 1955 roku, wraz ze zwolnioną tymczasem matką. Po powrocie z zesłania do Polski pracował w latach 1956-1967 jako generalny projektant w Biurze Projektów Przemysłu Węglowego w Gliwicach, póĄniej w Instytucie Urbanistyki i Architektury w Katowicach, oraz w latach 1968-1982 w PKP w Katowicach. Uzyskał stopień doktora nauk technicznych (1964), w 1973 roku habilitował się na Politechnice Krakowskiej, w 1976 roku otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. Wykładał na Politechnice ¦ląskiej i Warszawskiej oraz – po przejściu na emeryturę – na Politechnice Krakowskiej. Wydał 9 książek i wiele innych prac na temat działalności ZWZ-AK-NIE Obszaru Nr 3 (Lwów). Ma czworo dzieci, mieszka w Katowicach.
Julian Zachariewicz
(ur. 17.VII.1837 r. we Lwowie, zm. 27.XII.1898 r we Lwowie)-architekt, profesor i rektor Politechniki Lwowskiej. Studiował początkowo w lwowskiej Akademii Technicznej, następnie w Instytucie Politechicznym w Wiedniu. Jako dyplomowany inżynier pracował do roku 1870 na różnych stanowiskach w kolejnictwie austriackim. W 1871 roku otrzymał propozycję kierowania nowo utworzoną Katedra Budownictwa w lwowskiej Akademii Technicznej. Wrócił do Lwowa, został profesorem zwyczajnym Akademii i dziekanem Wydziału Budownictwa. Po zmianie nazwy na Szkołę Politechniczną był jej pierwszym rektorem w latach 1877/78 i 1881/82. Jest autorem projektu gmachu głównego Politechniki oraz odrębnego gmachu Wydziału Chemicznego. Projekt poprzedziły podróże studialne po Niemczech i Austrii w celu zapoznania się z najnowocześniejszymi wówczas rozwiązaniami podobnych uczelni. Budowa obu wspaniałych gmachów trwała trzy i pół roku, dzięki czemu inauguracja nowego roku akademickiego 1.X.1877. mogła odbyć się w nowym gmachu przy ulicy Sapiehy. Gmach główny Politechniki Lwowskiej, nazywanej „Macierzą polskich politechnik”, zaprojektowano w modnym wówczas eklektycznym stylu neorenesansowym, któremu J.Zachariewicz nadał barwe karminową. Barwa ta przetrwała nie zmieniana przez wiele dziesiątków lat aż po dzień dzisiejszy dzięki setkom tysięcy …kurzych jaj. Julian Zachariewicz był autorem szeregu gmachów publicznych i prywatnych rezydencji lwowskich, np. pięknego gmachu Galicyjskiej Kasy Oszczędności na rogu Legionów i Jagiellońskiej, kościoła SS. Franciszkanek przy ulicy Kurkowej, dokonał kontrowersyjnej renowacji najstarszych lwowskich kościołów: Matki Boskiej ¦nieżnej i Jana Chrzciciela, zaprojektował willę artysty malarza Jana Styki, szeregu willi na Kastelówce, kościołów w Buczniowie k. Tarnopola, synagogi w Czerniowcach, renowacji katedry w Tarnopolu i kościoła parafialnego w Stryju itd itp. Ojciec Alfreda Zachariewicza. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim
Alfred Zachariewicz
(ur. 26.VIII.1871 r. we Lwowie, zm. 11.VII.1937 r. w Warszawie) – znakomity architekt, inicjator i współtwórca lwowskiej architektury secesyjnej. Studiował na Wydziale Budownictwa lwowskiej Szkoły Politechnicznej, nastepnie w wiedeńskiej Technische Hochschule. Aktywnie uczestniczył w realizacji wielkich przedsięwzięć architektoniczno-budowlanych we Lwowie, m.in. pasażu Mikolascha i dworca kolejowego – pierwszych jaskółek w stylu secesji we Lwowie. Według jego projektu zbudowano w stylu modernizmu w latach 1907-1910 gmach Izby Przemysłowo-Handlowej przy Akademickiej, monumentalnych gmachów przy ulicy Wałowej a także gmach Galicyjskiego Towarzystwa Ziemskiego na początku ulicy Kopernika. W czasie I wojny światowej znalazł się w Rosji, zaś po powrocie do Lwowa – wyczerpany przeżyciami wojennymi – nie odniósł już większych sukcesów. W połowie lat trzydziestych przeniósł się do Warszawy, gdzie zmarł 11 lipca 1937 roku.
Ludwik Zalewski
właściciel słynnej firmy cukierniczej i cukierni (także kawiarni) przy Akademickiej 22 – miejsca spotkań ekskluzywnej klienteli, szczególnie profesorów UJK i kierownictwa Osolineum. Wspaniałe wyroby cukiernicze i czekolady, przewożone także codziennie samolotem do sklepu firmowego w Warszawie. W czasie wojny poszukiwany przez NKWD zmarł i pochowany został na Cmentarzu Łyczakowskim.
Gabriela Zapolska
(1857-1921) – właściwie Maria Gabriela ¦nieżko-Błocka, z Korwin-Piotrowskich, 2° voto Janowska, pseudonimy: Józef Maskoff, Walery Tomicki, dramatopisarka, prozaik, publicystka.
Urodzona 30 marca 1857 we wsi Podhajce pod Łuckiem w rodzinie ziemiańskiej (ojciec – Wincenty, był zamożnym ziemianinem, matka – Józefa z Karskich – eks-tancerką baletową z Warszawy). Uczyła się w rodzinnym domu i krótko w zakładzie Sacré Coer oraz w prywatnym Instytucie Wychowawczo-Naukowym we Lwowie. W 1876 wyszła za mąż za porucznika gwardii carskiej, młodego ziemianina ze Żmudzi, Konstantego ¦nieżko-Błockiego, szybko jednak od męża odeszła, małżeństwo unieważniono w roku 1888. W 1882, po zerwaniu z rodziną i mężem, została aktorką, występując w Krakowie, Lwowie, Poznaniu i w galicyjskich zespołach wędrownych. Cechowała ją obsesyjna niechęć , a czasem wprost wrogość w odniesieniu do mężczyzn, w których niemal zawsze widziała tylko sprawców wszelkich nieszczęść mogących spotkać kobiety w ich życiu. Gorąco pragnęła zostać aktorką, co zaprowadziło ja do różnych zespołów wędrownych i okresowych, na poły amatorskich teatrzyków ówczesnej Galicji, Kongresówki oraz Poznańskiego. Od 1879 roku uprawiała juz aktorstwo zawodowo, jednak uważając sie za artystycznie niedocenianą i nieustannie skonfliktowana ze środowiskiem teatralnym, w roku 1889 wyjechała do Paryża w celu doskonalenia swoich aktorskich umiejętności i osiągnięcia większego uznania. Przebywała tam 5 lat, do roku 1895, wchodząc w skład słynnego Théâtre Libre A. Antoine”a, a potem modernistycznego Théâtre de l”Oeuvre. Sukcesów jednak nie odniosła, gdyż aktorką była raczej mierną. Po powrocie do kraju bez powodzenia starała dostać się do warszawskich Teatrów Rządowych, trafiła ponownie do teatrzyków objazdowych i ogródkowych, by wreszcie dobić się angażu w krakowskim teatrze kierowanym przez Tadeusza Pawlikowskiego, gdzie zdobyła pewne powodzenia, stając się jednakże przy okazji ofiarą ostrej krytyki sprawozdawców teatralnych.
Jako pisarka zadebiutowała w 1883 roku pod pseudonimem Gabriela Zapolska. Debiutowała opowiadaniem pt. Jeden dzień z życia róży (1881), ogłaszała nowele i powieści w prasie lwowskiej, następnie warszawskiej. Jej utwory: opowiadanie Małaszka (1883), powieści Kaśka Kariatyda (1885-1886), Przedpiekle (1889) stały się przedmiotem polemik, wywołały oburzenie konserwatywnej krytyki ze względu na dominujący w nich naturalizm; w powieściach O czym się nie mówi (1909) i O czym się nawet myśleć nie chce (1914) podjęła problematykę prostytucji i chorób społecznych. Napisała wiele nowel, powieści i sztuk teatralnych, z których najsłynniejszą jest grana do dziś „Moralność Pani Dulskiej”. Ze względu na swoje porywcze usposobienie i różne niefortunne uwarunkowania życiowe Zapolska stale była z kimś skłocona i poróżniona. Miewała nieustannie zatargi z dyrektorami i reżyserami teatrów, w których występowała lub w których wystawiano jej sztuki. Od 1904 zamieszkała na stałe we Lwowie, zorganizowała wraz z drugim mężem, malarzem S. Janowskim, zespół teatralny, z którym objeżdżała Galicję. W roku 1912 wzięła udział w zorganizowanej w Pradze Wystawie Pracy Kobiety Polskiej; została członkiem komisji artystycznej Teatru Premier, współpracowała z lwowskim Teatrem niezależnym. Po zajęciu Lwowa przez wojska rosyjskie prowadziła przez pewien czas cukiernię. Mieszkała w willi „Skiz” na Łyczakowie, gdzie osamotniona, lecz do końca grając – jak w teatrze – swoją życiową rolę, otumaniona, oszukana i pozbawiona majątku przez młodego hipnotyzera, spędziła ostatnie lata swego bujnego życia.
Zmarła 17 grudnia 1921 we Lwowie, pochowana w reprezentacyjnej Alei Zasłużonych na Cmentarzu Łyczakowskim.
Kazimierz Zipser
(ur. w 1875 r. w Zbarażu, – profesor Politechniki Lwowskiej, rektor tej uczelni w latach 1928/1929 i 1932/1933, po wojnie profesor i prorektor Politechniki Wrocławskiej. Specjalista od kolei.
Tadeusz Żeleński-Boy
(1874-1941) – pisarz, krytyk literacki, tłumacz literatury francuskiej, lekarz. W latach 1939-1941 mieszkał we Lwowie u swego szwagra, prof. Jana Greka, i wykładał na Uniwersytecie, gdzie był kierownikiem Katedry Literatury Francuskiej. Zginął w nocy z 3 na 4 lipca 1941 roku rozstrzelany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich wraz z prof. Greekiem i jego żoną.
Andrzej Żuławski
ur. 22 listopada 1940 we Lwowie. Syn Mirosława Żuławskiego, (także brat jego dziadka, Mirosław Żuławski, był uznanym pisarzem). W latach 1945-1952 przebywał we Francji, gdzie ukończył szkołę średnią, a póĄniej studiował na IDHEC i na wydziale filozoficznym Sorbony. Pisał teksty do magazynu „Film”, był asystentem reżysera Andrzeja Wajdy przy realizacji filmów: „Samson” (1961), „Miłość dwudziestolatków” (1962), „Popioły” (1965). W 1971 roku wyreżyserował swój pierwszy pełnometrażowy fim fabularny „Trzecia część nocy”. Grywał epizody, ale ma w swoim dorobku również główną rolę: w filmie według powieści Yasunori Kawabaty „Tristesse et Beauté” (1985, reż. Joy Fleury), zagrał obok Charlotte Rampling i Myriem Roussel. Odrzucił rolę w filmie Antonioniego „Zawód: reporter” (1975). Do niedawna związany ze znaną aktorką francuską, Sophie Marceau.