Roman Abraham
(1891-1976)- generał, obrońca Lwowa w 1918 roku, w kampanii wrześniowej 1939 roku dowódca Wielkopolskiej Brygady Kawalerii wchodzącej w skład Armii „Poznań”
Władysław Abraham
(1860-1941) – ojciec Romana, historyk prawa polskiego i kościelnego. Od 1888 profesor Uniwersytetu Lwowskiego, 1899-1900 jego rektor. Od 1893 członek AU, od 1919 PAU. Zajmował się mediewistyką polską. Autor fundamentalnych prac z zakresu początków organizacji Kościoła w Polsce, na Litwie i na Rusi
Zygmunt Albert
(1908-2001) lekarz anatomopatolog, historyk medycyny. W latach 1934-1945 pracownik Zakładu Anatomii Patologicznej uniwersytetu we Lwowie, Lwowskiego Państwowego Inst. Medycznego i Państwowych Medyczno-Przyrodniczych Kursów we Lwowie. Od 1946 profesor uniwersytetu we Wrocławiu, 1949-1979 kierownik Zakładu Anatomii Patologicznej AM tamże (1950-1954 rektor). W okresie od 1954 do 1970 kierownik Zakładu Onkologii Doświadczalnej w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej Polskiej Akademii Nauk im. L. Hirszfelda we Wrocławiu. 1963-1985 członek Polskiej Akademii Nauk. Specjalista i autor prac gł. z dziedziny onkologii.
Władysław Anders
(1892-1970) – generał, po zajęciu Lwowa przez sowietów w 1939 roku więziony na Łąckiego, dowódca II Korpusu
Herman Auerbach
(1901-1942) – wybitny matematyk, profesor w Oddziale A Zakładu Matematycznego UJK, po zajęciu Lwowa przez hitlerowców zamknięty w lwowskim getcie. Zamordowany przez Gestapo w 1942 roku.
Oswald Balzer
(1858-1933) – sławny historyk prawa. Profesor UJK, rektor tej uczelni w roku 1895/96. Obywatel honorowy Miasta Lwowa. Członek PAU. Wsławił się skuteczną obroną polskiego prawa do Morskiego Oka w sporze z Węgrami.
Stefan Banach
(1892-1945) wybitny matematyk, największy polski uczony obok Mikołaja Kopernika i Marii Skłodowskiej-Curie, jeden z najwybitniejszych w świecie matematyków XX wieku. Samouk, w 1920 roku został asystentem katedry matematyki Politechniki Lwowskiej, kierowanej przez prof. Łomnickiego. W tym samym roku otrzymał doktorat filozofii z matematyki na UJK. W roku 1922 habilitował się, w roku 1924 został profesorem nadzwyczajnym UJK oraz człokiem-korespondentem PAU. W roku 1927 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego UJK. Kierownik Oddziału C Zakładu Matematycznego UJK, dziekan Wydziału Matenatyczno-Przyrodniczego UJK w r. 1933/34, prezes Polskiego Towarzystwa matematycznego, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Akademii Nauk Ukraińskiej SSR. Jeden z twórców tzw. lwowskiej szkoły matematycznej (do której należeli m.in. także zmarli podczas wojny inni lwowscy matematycy: Stefan Kaczmarz, Antoni Łomnicki, Włodzimierz Stożek, Stanisław Ruziewicz, Herman Auerbach, Paweł Juliusz Schauder). Laureat Wielkiej Nagrody PAU w 1939. Zapoczątkował współczesną analizę funkcjonalną, wniósł istotny wkład w rozwój teorii topologicznych przestrzeni wektorowych, zajmował się ponadto teorią liczb rzeczywistych i szeregów ortogonalnych. Autor kilkudziesięciu oryginalnych prac matematycznych, publikowanych najczęściej w języku francuskim. W czasie okupacji niemieckiej był karmicielem wszy w lwowskim Instytucie Badań nad Durem Plamistym R. Weigla. Zmarł tuż przed repatriacją w wyniku choroby nowotworowej w dniu 31.VIII.1945 roku, w domu pp. Riedlów, pochowany w ich grobowcu (tuż obok grobu Marii Konopnickiej) na Cmentarzu Łyczakowskim. Jego pogrzeb stał się wielką manifestacją środowiska naukowego Lwowa. Na cmentarzu Łyczakowskim żegnało go 16 mówców. Za najważniejszą pracę Banacha uważa się Théorie des opérations linéaires (Teoria operacji liniowych, 1932).Posmiertnie wydano: „Wstęp do teorii funkcji rzeczywistych” i „Rachunek różniczkowy i całkowy”. Był jednym z inicjatorów wydawnictw Studia Mathematica i Monografie Matematyczne.
Adam Baron
(1924-1977) – lekarz ginekolog. We Lwowie uczeń VIII Gimnazjum, w czasie wojny w AK, następnie w wojsku jako adiutant gen. Michała Roli-Żymierskiego. Po wojnie studia medyczne, doktorat, stanowisko adiunkta w I Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych AM we Wrocławiu. Od młodości poświęcał się też twórczości poetyckiej (swoje utwory podpisywał niekiedy jako Andrzej Barski lub Antoni Bambetel). Był kierownikiem literackim Teatru Pantomima we Wrocławiu i autorem audycji satyrycznych w Radio Wrocław.
Kazimierz Bartel
(1882-1941), matematyk, polityk. Profesor geometrii wykreślnej Politechniki Lwowskiej od 1913. W czasie I wojny światowej 1914-1918 w wojsku austriackim.1919 uczestnik obrony Lwowa, 1919-1920 minister kolei żelaznych. Poseł na sejm 1922-1930 – do 1925 z ramienia PSL “Wyzwolenie”,kiedy to opuścił szeregi stronnictwa z grupą innych posłów przeciwnych zbyt radykalnym tezom głoszonym przez kierownictwo partii w sprawie reformy rolnej. Stanął w sejmie na czele Klubu Pracy, który poparł przewrót majowy 1926 J. Piłsudskiego. 1926-1930 trzykrotnie premier i w okresie pełnienia tej funkcji przez Piłsudskiego 1926-1928 wicepremier. Przeprowadził w sejmie w VIII 1926 nowelę konstytucyjną, znacznie powiększającą rolę prezydenta w państwie. 1930 odsunięty od władzy zrezygnował także z mandatu poselskiego i poświęcił się pracy naukowej. 1937-1939 senator. Po IX 1939 przebywał we Lwowie, gdzie nawiązał kontakty z radzieckimi władzami okupacyjnymi. Rozstrzelany przez Niemców.
Adolf Beck
wybitny fizjolog, rektor Uniwersytetu Lwowskiego w r 1912/1913, emerytowany kierownik Zakładu Fizjologii na Wydziale Lekarskim UJK, członek PAU, zmarł smiercią samobójczą nie wytrzymawszy presji antyżydowskich represji w obozie Janowskim w sierpniu 1942 roku.
Władysław Bełza
(ur. 17.X.1847 r. w Warszawie, zm. 29.I.1913 r. we Lwowie) – pisarz, poeta, wieloletni zasłużony pracownik Ossolineum. Zadebiutował literacko w 1867 roku tomikiem wierszy pt. „Podarek dla grzecznych dzieci”. Jeden z rymowanych utworów („Kto ty jesteś – Polak mały…”), z „Katechizmu polskiego dziecka” zdobył niezwykłą popularność wśród milionów najmłodszych Polaków, powszechnie recytowane jak Polska długa i szeroka. Od 1882 roku pełnił funkcję tzw. skryptora Biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich , potem został sekretarzem administracyjnym Ossolineum, a od roku 1891 kierownikiem jego Wydawnictwa. Wykorzystując przywilej Ossolineum na wydawanie podręczników szkolnych, wydawał znaczne ich ilości. Uprawiał popularną po Powstaniu Styczniowym lirykę społeczno-patriotyczną, ogłaszając kilka jej zbiorów.
Pochowany w alei zasłużonych na Cmentarzu Łyczakowskim.
Józef Bem
(1794-1850) – polski generał artylerzysta, walczył w kampanii Napoleona przeciw Rosji, brał aktywny udział w Powstaniu Listopadowym, odznaczony za bohaterstwo orderem Virtuti Militari, na emigracji w Paryżu działacz związany z hotelem Lambert. W czasie Wiosny Ludów (1848) dowódca obrony Wiednia, naczelny dowódca armii węgierskiej, po jej upadku przeszedł na islam, przyjął imię Murat Pasza, zmarł w Syrii. Inżynier, budowniczy lwowskiego Ossolineum.
Jurek Bitschan
(1904-1918) – jeden z najmłodszych Orląt – 14-letni bohaterski obrońca Lwowa poległy w listopadzie 1918 roku, pochowany w katakumbach na Cmentarzu Orląt
Bogusław Bobrański
(1904-1991) – chemik, profesor Pracowni Chemii Farmaceutycznej i Organicznej UJK, docent Politechniki Lwowskiej. Po wojnie profesor i rektor AM we Wrocławiu. Członek rzeczywisty PAN i członek nowojorskiej Akademii Nauk.
Wojciech Bogusławski
(1757-1829)- aktor, reżyser, „ojciec polskiego teatru”, w latach 1794-99 prowadził stały teatr we Lwowie
Mieczysław Boruta-Spiechowicz
(1894-1985)- jeden z dowódców Orląt Lwowskich, póĄniej słynny generał,
Tadeusz Bór-Komorowski
(1895-1966) – absolwent Politechniki Lwowskiej, generał, dowódca AK, po wojnie aż do śmierci w Londynie.
Stefan Bryła
(1886-1943) – od 1921 roku profesor Politechniki Lwowskiej, od 1934 – Warszawskiej, pionier zastosowania spawalnictwa w budownictwie.Słynny budowniczy m.in. mostów. Brał udział w obronie Lwowa w XI 1918 r. Od 1926 roku poseł na Sejm. Członek PAU. W czasie II wojny działał w tajnym nauczaniu. Dwukrotnie aresztowany przez hitlerowców – w roku 1942 i 15.IX.1943, został rozstrzelany 3.XII.1943 r. w Warszawie.
Włodzimierz Burzyński
(1900-1970) – inżynier teoretyk budownictwa, od 1921 roku pracownik naukowy Politechniki Lwowskiej, od 1934 roku profesor mechaniki. 4.I.1945 r. aresztowany przez sowietów, zwolniony 10.VII.1945, powrócił do pracy w Lwowskim Instytucie Politechnicznym. W 1946 r. przeniósł się do Gliwic, gdzie został rektorem Politechniki ¦ląskiej. Od 1949 r. ciężko chory, zmarł 17.VII.1970 r. w Gliwicach.
Łucja Charewiczowa
(1897-1943) – polska uczona, historyk, docent UJK, od 1931 r. kustosz Muzeum Historycznego Miasta Lwowa, autorka wielu naukowych opracowań dotyczących historii Lwowa. W roku 1925, mając 28 lat i będąc już doktorem nauk humanistycznych opublikowała prace monograficzną o handlu średniowiecznego Lwowa. W następnych latach opublikowała szereg prac: „Dziesięciolecie badań nad dziejami Miasta Lwowa (1929), „Klęski zaraz w dawnym Lwowie” (1930), „Wodociągi starego Lwowa 1404-1663” (1934), „Czarna Kamienica i jej mieszkańcy” (1935), „Historiografia i miłośnictwo Lwowa” (1938). Od 1940 roku uczestniczka tajnego nauczania w Uniwersytecie warszawskim. Aresztowana w lipcu 1943 roku, osadzona na Pawiaku, wywieziona do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu i tam zamęczona 17.XII.1943 r.
Roman Cieślewicz
(1930-1996) – artysta grafik, czołowy przedstawiciel polskiej szkoły plakatu. Urodził się we Lwowie. Uczeń szkoły im. M. Konopnickiej przy ul. Zielonej 10. Jako 14-15 letni chłopiec śpiewał solo w kościele pw. św. Wincentego a Paulo przy ul. Snopkowskiej. Po wojnie studiował w krakowskiej ASP. Większą część życia spedził za granicą (Genua, Paryż). Zdobył wiele prestiżowych nagród.
Jan Długosz
biskup, historyk, był kanonikiem kapituły lwowskiej
Aleksander Domaszewicz
neurochirurg, profesor medycyny, w czasie obrony Lwowa w 1918 roku kierował szpitalem na Politechnice po prof. Adamie Czyżewiczu.
Maria Dulębianka
(1861-1919) – malarka, literatka, publicystka, emancypantka, organizatorka wielu akcji i przedsięwzięć obywatelskich w Galicji. Pochodziła z rodziny ziemiańskiej. Młodość spędziła w Krakowie, gdzie ukończyła pensję Maliszewskiej i studiowała malarstwo pod kierunkiem Jana Matejki (póĄniejsze studia w Warszawie pod kierunkiem Wojciecha Gersona i w Paryżu u Carolusa Duranda). Od 1900 roku głęboko zaprzyjaĄniła się z Marią Konopnicką, co stało się ostoją i osłodą jej życia i bodĄcem do pracy społecznej. Kosztem zahamowania twórczości artystycznej przez długie lata zajęła się ratowaniem zdrowia Konopnickiej. ¦mierć Konopnickiej w 1910 roku stała się dla Dulębianki wstrząsem, ale także podnietą do spotęgowania działalności obywatelskiej. Była organizatorką wręcz gigantycznego pogrzebu Konopnickiej we Lwowie, który zamienił się w wielką manifestację patriotyczną. Stała się czołową polską emancypantką. Zwalczała egoizm narodowy, będąc gorącą orędowniczką niepodległości Polski, nawoływała do ugody i współpracy z Ukraińcami. Podczas Obrony Lwowa w listopadzie 1918 roku organizowała wraz z prof. Antonim Cieszyńskim polską służbę sanitarną. W styczniu 1919 roku wraz z równie zasłużoną w okresie Obrony Lwowa sanitariuszką, hrabiną Teodozją Dzieduszycką, wyruszyła 26 stycznia 1919 roku jako delegatka Tymczasowego Komitetu Rządowego w niebezpieczną podróż do Stanisławowa, Kołomyi, Czortkowa, Mikuliniec, Tarnopola i Złoczowa, aby zlustrować obozy dla internowanych żołnierzy polskich (Lwów okrążony był wszak nadal przez wojska ukraińskie) i ulżyć ich doli. Podróż odbywały końmi wśród zasp śnieżnych, w czasie niezwykle ostrych mrozów. Zaraziły się od chorych na tyfus plamisty jeńców polskich, wróciły po kilku dniach do Lwowa, alarmując polską opinie publiczną o dramatycznej sytuacji jeńców polskich, przywożąc setki listów i wieści o doli rodaków. Witano je we Lwowie entuzjastycznie. 7 marca zmarła na tyfus Maria Dulębianka, następnego dnia zaś Teodozja Dzieduszycka (1882-1919). Pogrzeb Dulębianki był jedną z największych manifestacji żałobnych we Lwowie. Wzięli w nim udział Polacy i Ukraińcy. Zwłoki Dulębianki złożono początkowo w grobowcu Marii Konopnickiej, zaś w 1927 roku przeniesiono je na Cmentarz Orląt. (za Stanisławem Nicieją)
Ignacy Drexler
(1878-1930) – urbanista, profesor budowy miast na Wydziale Inżynierii PLw. Opracował projekt regulacji Lwowa, projektował zagospodarowanie cmentarza Łyczakowskiego. Zmarł 14.XII.1930 r. we Lwowie.
Franciszek Duszeńko
artysta rzeĄbiarz, uczeń lwowskiej Państwowej Szkoły Technicznej na ul. Dwernickiego, profesor Akademii Sztuk Pieknych w Gdańsku i jej rektor w latach 1981-1987, współtwórca pomnika na Westerplatte, pomnika w obozie zagłady w Treblince i Marii Konopnickiej w Gdańsku i in.
Włodzimierz Dzieduszycki
(1825-1899) – mecenas nauki, przyrodnik, kolekcjoner, przodujący hodowca i pionier ochrony przyrody, muzealnik i organizator życia społecznego. Właściciel potężnej Biblioteki Poturzyckiej przeniesionej do Lwowa, twórca i kierownik lwowskiego Muzeum Przyrodniczego (założone w roku 1855, ofiarowane Narodowi w r. 1880, w r. 1893 założył Ordynację Poturzycką dla zapewnienia Muzeum bytu materialnego). Sam żył skromnie i poważnie, nie zabiegał o rozgłos. We Lwowie mieszkał w mieszkaniu przy ulicy Kurkowej.
Wojciech Dzieduszycki
hrabia, mieszkający dziś we Wrocławiu, przedstawiciel rodziny ogromnie zasłużonej dla Lwowa (m. in. muzeum Dzieduszyckich)
Aleksander Fredro
(ur. 20.VI.1793 r. w Surochowie k. Jarosławia, zm. 15.VII.1876 r. we Lwowie)- słynny komediopisarz – mieszkał w swoim dworku na ChorążczyĄnie we Lwowie. Kształcił się jedynie w domu. W 1809 roku (mając 16 lat) zaciągnął się do kawalerii Księstwa Warszawskiego. W latach 1812-1814 brał udział w kampaniach napoleońskich. Odznaczony złotym orderem Virtuti Militari i francuską Legia Honorową. Po powrocie do Rudek i Lwowa działał w galicyjskim Sejmie Stanowym oraz na własną rękę. Starał się m.in. o budowę w Galicji pierwszej linii kolejowej i współpracował przy tworzeniu Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego i Galicyjskiej Kasy Oszczędności. W czasie Wiosny Ludów był członkiem lwowskiej Rady Narodowej. Oskarżony przez władze austriackie o zdrade stanu, uniknął więzienia i smierci dzięki wstawiennictwu ówczesnego namiestnika Galicji, Agenora Gołuchowskiego. Jest autorem wielu komedii: „Mąż i żona” (1821), „Pan Geldhab” (1821), „Cudzoziemczyzna” (1824), „Damy i huzary” (1825), „Pan Jowialski” (1832), „¦luby panieńskie” (1833), „Zemsta” (1834), „Dożywocie” (1835). Wszystkie komedie Fredry były wystawiane w nowo wzniesionym w latach 1837-1842 z inicjatywy i kosztem hrabiego Stanisława Skarbka – Teatrze Skarbkowskim. W 1828 roku po dziesięcioletnich staraniach o uzyskanie rozwodu swojej wybranki zawarł związek małżeński z Zofią z Jabłonowskich Skarbkową (żoną fundatora teatru). Ich córka była matką mi.in. metropolity grekokatolickiego Andrzeja Szeptyckiego. W 1842 roku na skutek ataków niektórych literackich krytyków (m. in. poety Seweryna Goszczyńskiego, Leszka Dunin Borkowskiego i Lucjana Siemieńskiego), Fredro zamilkł nagle na arenie publicznej. Pisał jednak dalej – był twórca kolejnych kilkunastu sztuk teatralnych. Zmarł w swoim lwowskim dworku (zburzonym na początku XX wieku) 15 lipca 1876 roku. Pochowany został w rodzinnej krypcie Fredrów w parafialnym kościele w Rudkach.
Zygmunt Fuchs
docent doktor, kierownik Laboratorium Aerodynamicznego na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, zginął podczas okupacji, zastrzelony wraz z żoną przez hitlerowców w obozie Janowskim.
Mieczysław Gębarowicz
(ur. 17 XII 1893 w Jarosławiu, zm. 2 IX 1984 we Lwowie) wielki uczony i humanista – historyk sztuki i historyk. Wraz z rodzicami mieszkał w Jarosławiu, Stanisławowie, póĄniej w Buczaczu i wreszcie we Lwowie. W 1912 roku rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego na dwóch kierunkach: historii powszechnej i historii sztuki. Studia te były przerwane na pewien czas przez wydarzenia pierwszej wojny swiatowej i walk polsko – ukraińskiech w 1918 roku, kiedy to wziął on udział w obronie Lwowa. W 1920 roku został asystentem Katedry Historii Polski UJK, po czym w 1922 roku przeszedł do pracy w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich, gdzie od 1923 roku był kustoszem Muzeum Lubomirskich. Prowadził szerokie prace naukowe, brał udział w naukowo-dydaktycznych podróżach do Włoch, FRancji, Belgii, Hiszpanii, Niemiec, Austrii i Czechosłowacji. W 1928 roku obronił rozprawe habilitacyjną na UJK, uzyskując stopień docenta historii sztuki, a w roku 1936 został mianowany profesorem na Wydziale Humanistycznym UJK. Od roku 1923 do 1938 wykładał równiez historie sztuki na Wydziale Architektonicznym Politechniki Lwowskiej. Po wybuchu II wojny światowej i śmierci w dniu 18.IX.1939 r. dyrektora Ossolineum Ludwika Bernackiego był – obok Kazimierza Tyszkowskiego i Władysława Wisłockiego – jednym z trzech dyrektorów ZNiO. W grudniu 1939 roku nowym dyrektorem Ossolineum został polski komunista Jerzy Borejsza. Po zajęciu Lwowa przez Niemców w 1941 roku i skrytobójczym zamordowaniu Władysława Wisłockiego, kierującego początkowo ZNiO, kierownikiem dawnego Ossolineum, połączonego z Biblioteką Baworowskich, został Mieczysław Gębarowicz. Przez okres aż do ponownego zajęcia Lwowa przez Rosjan w 1944 roku starał się zabezpieczyć i ochronić prze zniszczeniem zasoby Ossolineum. W 1944 roku pozostał świadomie we Lwowie. W latach 1946-1949 pełnił kierownicze funkcje zarówno w dawnym Ossolineum jak i na lwowskim uniwersytecie. W lutym 1950 roku wraz z innymi starymi pracownikami Biblioteki jako żywioł niepożądany został zwolniony z pracy. Pracował póĄniej jako zwykły bibliotekarz w różnych lwowskich instytucjach, zakwalifikowany jako „młodszy pracownik naukowy”. Dopiero w 1962 (w wieku 69 lat) roku uzyskał sowiecką nomiancję na „starszego pracownika naukowego”. Wyrzucony w 1962 roku na emeryturę, w atmosferze nagonki za pracę naukową o lwowskich dziełach sztuki, zatytułowaną: „Studia nad dziejami kultury artystycznej póĄnego renesansu w Polsce”, był autorem imponującej liczby kolejnych dzieł naukowych pisanych w nader skromnych warunkach materialnych, bez możliwości korzystania z zasobów bibliotecznych Ossolineum. Zmarł we Lwowie 2 września 1984 roku i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.
Zygmunt Gorgolewski
(1845-1903) – dyrektor lwowskiej Szkoły Przemysłowej, architekt, twórca m.in. Teatru Wielkiego we Lwowie. Wielkopolanin, we Lwowie spędził ostatnie dziesięć lat swojego życia, pochowany został w alei zasłużonych na cmentarzu Łyczakowskim.
Kazimierz Górski
trener piłkarskiej reprezentacji Polski. Urodzony 2.III.1921 r. we Lwowie. Grał w piłkę nożną na pozycji napastnika (RKS Lwów, Spartak Lwów, Dynamo Lwów, Legia Warszawa). Szkolił reprezentację Polski juniorów w latach 1956-66, reprezentację do lat 23 w latach 1966-70, I reprezentację narodową – prowadził ją z wielkimi sukcesami w latach 1970-76 (pierwszy mecz ze Szwajcarią w Lozannie 5.5.1971 roku). W tym okresie z drużyną zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (1972 rok), srebrny medal na mistrzostwach świata w 1974 roku (boiska Niemiec) i srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976 rok). Prowadził reprezentację w 73 meczach (45 zwycięstw).
Artur Grottger
znakomity rysownik i artysta malarz. Urodził się 11 grudnia 1837 roku w Ottyniowicach powiat Bóbrka, niedaleko Lwowa. Jego ojciec Jan Józef był dzierżawcą majatku należącego do hrabiego Hilarego Siemianowskiego. Ojciec Artura walczył w Powstaniu Listopadowym jako oficer piątego punktu ułanów „Warszawskie Dzieci”, był zamiłowanym malarzem, wykształconym w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych. On właśnie udzielał uzdolnionemu synowi domowych lekcji rysunku. Jako jedenastoletni chłopiec został oddany na nauke do pracowni lwowskiego malarza Jana Maszkowskiego, gdzie na długie lata zaprzyjaĄnił się z jego synem, Marcelim. Poważniejsze studia malarskie odbył Artur Grottger w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych oraz – w latach 1855-1858 w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. W Wiedniu mieszkał aż do roku 1865. Z powodu nieustannych tarapatów finasowych towarzyszących mu przez całe życie, wędrował po Galicji od dworu do dworu, zarabiając na życie rysowaniem i malowaniem obrazów o przygodnej, nieraz banalnej tematyce. Stworzył w tym okresie również najdoskonalsze cykle rysunków wykonanych czarną i biała kredką na kartonach Nigdy nie widział Powstania Styczniowego, a stworzył z wyobraĄni wstrząsające rysunki: „Polonia” (1863) i „Lituania” (1864-1866). W 1866 roku na balu w lwowskim Towarzystwie Strzeleckim poznał 16-letnią Wandę Monne. Gwałtowna miłość gorącej polskiej patriotki Wandy i mającego jeszcze tylko dwa lata życia przed soba Artura, której przeciwna była rodzina Wandy, obfitująca w wiele romantycznych spotkań i długich, afektowanych listów, nie mogła niestety zakończyc się szczęśliwie. Artur w nadziei na osiągnięcie sukcesu wyjechał do Paryża, gdzie – chory na gruĄlicę – zdołał zakończyć cykl „Wojna”, który sprzedał austriackiemu cesarzowi Franciszkowi. W grudniu 1867 roku, nękany płucnymi krwotokami, opadający z sił, został wysłany przez lekarzy do słynnego uzdrowiska Amelies-les-Bains w francuskich Pirenejach, gdzie zmarł 13 grudnia 1867 roku. Zwłoki artysty sprowadziła do Lwowa w dniu 4 lipca 1868 roku jego młodziutka narzeczona i pochowała go na cmentarzu Łyczakowskim w miejscu, które kiedyś podczas wspólnego spaceru, Grottger wybrał.
Ludomił Klemens Gyurkovich
(1899-1980) – architekt, obrońca Lwowa, autor licznych budowli we Lwowie (7 kościołów oraz m.in. ołtarz w kościele św. Elżbiety we Lwowie)